• Zelden zo’n groot contrast gezien tussen een eerste competitie-helft en een tweede, als dit seizoen bij Dosko. Tot aan de winterstop een gedeelde derde plaats met uitzicht op meer en na de competitie-hervatting geen enkele overwinning meer geboekt!

    Bijna zou je gaan denken dat de selectie om wat voor reden dan ook is gewijzigd, maar niets is minder waar. Behalve het vertrek Jari Rommens in de winterstop kan trainer Mart van Bree nog steeds putten uit dezelfde spelers die in de eerste competitiehelft 27 punten bij elkaar hebben gevoetbald. Natuurlijk zijn er blessures en schorsingen maar daar zullen ongetwijfeld alle ploegen last van hebben.

    En het is maar goed ook dat de ploeg al zoveel punten heeft verzameld anders was  op dit moment het degradatie-spook al voorzichtig op de deur aan het  kloppen geweest. Toch doet Dosko er verstandig aan plaats 12 op de ranglijst serieus in de gaten te houden want die begint zo langzamerhand aardig dichtbij te komen met de huidige (gedeelde) negende plaats.

    Wat vooral zorgen baart is de hoogte van de zich aaneen rijgende nederlagen met vandaag de 1-6 als voorlopig toppunt. Een score die opvallend steeds hoog oploopt in de laatste vijf á tien minuten als de volgende nederlaag al min of meer vaststaat.

    Moeten we dan denken aan vroegtijdige overgave? Vormverlies? Twijfel aan eigen kunnen? Conditie-gebrek? Wie het weet mag het zeggen maar het kan natuurlijk niet zo zijn dat Dosko ineens niet meer kan voetballen.

    In de voetballerij bestaat er maar één geneesmiddel en dat is een overwinning. Bij voorbeeld zoals vorig seizoen toen (eveneens in een penibele situatie) de latere kampioen AWC in eigen huis werd getrakteerd op een 0-4 nederlaag waarmee het eerste klasse schap werd veilig gesteld.

    Hoe ongeloofwaardig het op dit moment ook klinkt, maar nog steeds is er het vertrouwen dat de ploeg daartoe in staat is. Zolang spelers zoals vanmiddag voor de wedstrijd nog geloven in een goede afloop en supporters onderling elkaar  op de schouders kloppen en zeggen ondanks alles een goed gevoel te hebben op een goede uitslag, is er nog volop leven en kan het zo maar ineens de andere kant opslaan. Wat dat betreft is de voetballerij onvoorspelbaar en zijn de voorbeelden daarvoor zomaar voor het oprapen.

    Als de 3-1 die Brian Kruf scoorde in de 85e minuut uit een fantastisch genomen vrije trap, bij een 0-0 stand op het scorebord verschijnt, kan dat zomaar de boost geven waar de ploeg nu al wekenlang naar op zoek is. Echter, dat gebeurt niet maar in plaats daarvan scoort VOC uit een discutabele aangeschoten handsbal uit de toegekende penalty de 0-1 en sluipt zichtbaar de onzekerheid weer in de ploeg.

    Op gezichten van spelers is af te lezen “het zal toch weer niet” maar dat het dan toch wel weer gebeurt, is dan bijna een logisch gevolg bij een ploeg die elk zelfvertrouwen ontbeert.

    Inzet kan de ploeg vanmiddag niet verweten worden. Er werd veel strijd geleverd om duels te winnen, dikwijls lukte dat ook maar de goede voortzetting ontbrak volledig. Verzorgd voetbal dat Dosko kenmerkte in de eerste seizoenhelft maakt plaats voor krachtvoetbal maar kost, zeker bij een achterstand, heel veel onnodige energie.

    De komende wedstrijden eerst maar eens achterin de zaak gesloten houden en kiezen voor countervoetbal, is dat de oplossing? Wie de oplossing heeft mag het zeggen maar een doelsaldo van -17 moet de technische leiding tot nadenken stemmen. Trainer van Bree is op dit moment een niet te benijden man en staat voor de moeilijke taak het tij te keren.

    Zoals hierboven al is gesuggereerd is dat niet onmogelijk want nogmaals “Dosko kan het voetballen toch zo maar niet ineens verleerd zijn”maar zal wel aan de bak moeten.